NELER GÖRDÜM

NELER GÖRDÜM

Devir öyle köhne, has kullar naçar,
İnsafı tatmamış insanlar gördüm.
Her biri durduğu makamlarda çar,
Nefsine binmiş de koşanlar gördüm.

Bir nesil düşünün ruhunu satar,
Birini Resul’den de öne katar;
Ona Mü’min denmez; hepsi avatar,
Bunlara milyonla inanan gördüm.

Eskiden oruç tutan has kuldu,
Namaz kılan, tesbih çeken makbuldu,
Kur’an okuyanlar bülbüldü, güldü,
Takkeyi kirleten yılanlar gördüm.

Bir ömür iz yapmış alnına secde,
Secdede hıçkırır gelip de vecde,
En önde atılıp koşarak Hac’da,
Şeytanı taşlayan şeytanlar gördüm.

Hocaymış! Hacc’ı yok Ama haç’ı bol,
Fırkası var, hırkası var, taç’ı bol,
Alanlar hep baron; veren aç’ı bol,
Fakir kanı seven sırtlanlar gördüm.

Dedemiz Fatih’ti, bu ağlak; fasih,
Ecdadım nass dedi, bu adam; nasih,
Kafire sığınan olur mu fakih,
Tükür keş yüzüne; tuğyanlar gördüm.

İman yarıştırmam, haddim bilirim,
Tövbeye talibim kendim bilirim,
Lakin Hakk’a dikilen kim, bilirim!
İndirin başını, isyanlar gördüm!

İsim sorma artık, anlamayan kör,
Öyle hain, öyle sinsi ve nankör,
Millete cimri de kafire bonkör,
Nifakta idmanlı uzmanlar gördüm.

Millet evladına eza olur mu?
Dili yok garibin; seza olur mu?
Kasten zulmedip de “keza” olur mu?
Vicdansız, izansız azmanlar gördüm.

Devletin kırbacı elinde diye,
Vuruyor imansız Haçlı kiniyle!..
Oynayıp da milletimin diniyle,
Doğduğuna binkez pişmanlar gördüm!

O Gün gelir; vallahi o gün gelir,
Kuzu sandığınız kurtlar delirir,
Şeytanları soyuna dek sindirir,
Allah’a adanmış aslanlar gördüm!

Onlar ki yalnızca Hakk’a taparlar,
Ne Garba bakar, ne Şarka saparlar,
Yalnız Allah için hüküm yaparlar,
Hırkası gariplik; imanlar gördüm!
18.12.2013
Osman Arslan