Ne Olurdu Halimiz Gözyaşı Olmasaydı?-Deneme

Ne Olurdu Halimiz Gözyaşı Olmasaydı?

 

Yüreğim eski tüfek duyguların gelgitlerinde deveran eden bir topaç gibi gâh maziye gâh hâle, dönüp duruyor nicedir.

Nicedir pencerelere dekor oldu dirseğim, yıldızları seyre dalmaktan.

Eskisi kadar yoğunlaşmıyor mu duygularım diyorum bazen. Bazen eskisi kadar ağlayamadığımı düşünüyorum. Köreliyor mu insan yanım?

“Bugün ağla çocuğum, yarın ağlayamazsın,

Şimdi anladığını sonra anlayamazsın”

derken ne de haklıymış meğer üstat!

Vakit varken ve hissediyorken ağla yüreğim. Ağla ki yıldızlar yağsın, ağla ki güneşler açsın…

Ve zaten yıldızları seyre dalınca yüreğimin zembereğini  bırakıp titremesinin, hıçkırmasının; “şimdi zamanı mı?” diyenlere cevabı var: Sanıyor musunuz ki, gök denizinin karanlığına  serpilen yakamoz  şelâlesiyle  üstümüze ağan gecenin görkemini seyrediyorum? Sanır mısınız ki takıldığı güzelliğe bakıyor gözüm?

Hayır, gözlerim  bu yaz gecelerinin yıldız şehrâyinini, gökyüzünü değil rûhumu seyrediyor. Ve ben her gece yıldızları değil  günahlarımı sayıyorum. Yıldızlara değil rûhuma dalıyorum. Ve bir “insanca günah” arıyorum. Ağlıyorum.

 “Günahlar” diyorum, “hayvanca işleniyor, insanca değil”. Akılsızca, pervâsız ve cür’etkârca… Ürkerek, ürpererek  ve istemeyerek  değil. Bilerek ve kasten işleniyor. Planlanarak işleniyor; taammüden! Günahın ardından  dönüp kendine “yazık sana” yüzleşmesini yapacak  kadar insan olamayanların günahları da  hayvanca oluyor. Nedametsiz yanlışlıklar masumiyetini kaybettiriyor insanın.

Pişman olamayanlar kirletiyor hayatı. Günahıyla sevişenler iyilikle boğuşuyor. İnsanlıkla boğuşuyor.

Bense, yaz gecelerinin  dipsiz kuytularından birinde, sırtında dağ esintileri; ruhumu seyredip yıldızlarımı  sayıyorum. İnsanca bir günah çıkartmaya  çabalıyorum içinden. Adam gibi pişman olunmuş. Eritici nedametler yaşanmış bir yanlış bulmalıyım ki ölmesin içimdeki çocuk. Ölmesin ruhumdaki yakut parıltıları.

Umursamazlık… Felç bir uzvun duygusuzluğu… Boş vermek… Hissedememek… Hepsi geçiyor aklımdan.

Ama bu, ölmek demek. Yaşarken ölmek demek. Ben yaşamak istiyorum; her geçen gün daha çok insanlaşarak yaşamak…

İşte bu ruh yangınları içinde mustarip olan ben, gökteki ateşlerime bakıyorum. Gecenin yangını belki güneşin aydınlığına  kavuşunca gidecek. Ya ben? Ben nasıl sıyrılacağım ruhumdaki  yangınlardan? Yüreğimi ateş topu yapan  bu lav nasıl diner ve nasıl siner alev? Ruhumu aydınlatmaya hangi fener kifayet eder? Gözümü ağartan güneşe  eş bir aydınlığı da ruhuma  tutacak  fener imdâdını  bekliyorum. Çaresizim.

Derdimi açmayı deneyeceğim bütün insanlardan uzağım.

Lafzımın dostusunuz, çilemin yabancısı...” konumunda olanlar da öte dursun.

Bana, bende saklı, özel biri konuşsa… Hemhâl biri.

Kırçıl Dedem, sen yok musun? Neredesin? Sıkletteyim. Bir çare söyle, hiç olmazsa anladığını söyle… Biri bir şey söylesin. Duvarlar konuşuyor. Demirler konuşuyor, masalar konuşuyor, insanlardan ses yok!

Geldi mi? O mu?

Evet o, İşte o, geldi yine Kırçıl Dedem… Biliyordum geleceğini. O beni hiç yalnızlığıma terk etmeyen dost.

“Evladım, nefsini sîgâya çeken celseler boyu, erdemli bir iç çaba yaşadın. İnsanca günah arayışın başlı başına insânî bir gelişmedir.

Bu vicdan duruşmaları seni ‘kendini aldatmak’tan kurtaracak, hâlini özüne eşleyecek bir çiledir. Çilehâneye dönen gönlünde yeşeren duygular, insanı yaratanın aradığı ıstıraptır. Düşünmek ibadettir. Ölümü hatırlamak ve hayatı sorgulamak  olgunlaştırır insanı.

Nefsin, seni günaha çağırdığında onu dizginleyeceksin. ilk hamlen bu kararlılık olacak.”

Ve ben işi anladım!

Sürekli aydınlık için nefsimin ışıklarını karartıyorum artık.

İnsanca bir günah ararken, bir insan buldum içimde. O gözyaşının ölü kalpleri nasıl dirilttiğini anladım. Necip Fazıl’ın;

“Yaradan rahmetini kahrından üstün saydı,

 Ne olurdu halimiz gözyaşı olmasaydı?”

mısraları daha bir anlam kazanıyor zihnimde.

Yine mi, ben düşüncelerle boğuşurken uçup gittin Kırçıl Dedem.

Seninle şöyle bir oturup sohbet edemeyecek miyiz? Hep böyle sayıp sayıp gidecek misin?

Yine de eksik olma Kırçıl Dede’m…

(1994)

ROMANLARDA TEHCİRİN YOLCULUĞU

  • 2Bin Görüntülenme Sayısı

Cumhuriyetçiler ve Demokratlar

  • 1.6Bin Görüntülenme Sayısı

Bir cevap yazın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir

Hakkımda
Hakkımda
Merhaba. Bu sayfalarda birlikte olmaktan son derece mutluyum. Hoş geldiniz. Hayat yolundayız. Her birimiz ayrı bir mecradan, farklı bir maceradan geliyoruz...

Site Toplam Ziyaretçi: 1326212

Son Yüklenenler

Paylaşımlarımdan Haberdar Olmak İster misiniz?