İBRAHİMLER GELSE
Osman Arslan
Olmuyor sevgisiz rûh ısıtması,
Herkes ürkütücü: Münker ve Nekir!
Tutmuşsa canları inkâr sıtması,
Dağlar Çukurova, ovalar Tekir!
Ne dilin balı, ne saç sırması,
Dolu bir yüreğin aşkla sarması!
Dost elinden kara dul ısırması,
Kâbuslu gecede hırlayan fikir!
Ne Çeşme, Bodrum’u, ne Dodurga’sı,
Ateş zemininde kül kasırgası,
Kuşatmış alemi haset dalgası,
Asık suratlardan akıyor kibir.
Artık aydınlığın gelse sırası,
Şimdi tam Nemrud’un celse sırası,
Ateşe İbrahimler gelse, sırası,
Söner kibir, iner fikir… Ve şükür!
Bir cevap yazın